Eindelijk lente

Het was eindelijk lente geworden. De zon scheen, het was 18 graden, echt weer voor een terrasje. Ik sprak af met een collega om wat zaken op een terrasje door te spreken. We slenterden langs de Utrechtse grachten en vonden een leuk plekje. Midden in onze bespreking zie ik dat schuin achter mijn collega aan een ander tafeltje de vrouw van laatst, uit de bus (zie vorig verhaal), in haar eentje een wijntje zit te drinken. Ze had haar blonde haar opgestoken, haar lippen nog uitdagender gestift, haar boezem was goed zichtbaar door een strak truitje met een diepe dcollet. Onder haar tafeltje door zag ik dat ze een kort rokje droeg. Ik raakte afgeleid, en was niet met m'n gedachten bij de bespreking. Toch probeerde ik me te concentreren.

Midden in het gesprek merkte ik ineens dat ze oogcontact met me zocht. Haar ogen keken me uitdagend aan. Haar mond tuitje zich tot een zoenmondje. Maar ik kon mijn collega toch niet laten blijken hoe ik haar kende. Even voor de duidelijkheid: mijn collega is een vrouw. De vrouw aan het andere tafeltje bleef me uitdagen. Ze frummelde wat aan haar dcollet, ze wreef een beetje over haar tepeltjes die zichtbaar door haar truitje heenstaken. Net toen ik mijn aandacht weer bij de bespreking had zag ik dat ze wat onderuitzakte. Onder haar tafeltje door zag ik dat ze haar rokje iets omhoog trok: ze had er gn slipje onder aan. Ik voelde mezelf rood worden, maar probeerde mijn collega niets te laten merken.

De vrouw tegenover mij begon zich zachtjes te strelen. Heel voorzichtig, ze had geen haast. Ik zag al gauw iets glinsteren. Ik voelde dat ik steeds roder werd, en dat in mijn broek iets begon te groeien. Stug probeerde ik me bij de bespreking te houden, maar dat lukte niet. De vrouw duwde nu heel voorzichtig een vinger bij zichzelf naar binnen, en nog een, en begon zichzelf steeds heftiger te vingeren. Maar boven het tafeltje probeerde ze niets te laten zien. Alleen met haar ogen probeerde ze mijn ogen te dwingen om naar haar te kijken. Langzaam zag ik haar ogen wegdraaien, ze keerde in zichzelf, haar lichaam begon licht te schokken. Toen zag ik haar ontspannen. Ze trok haar rokje weer naar beneden, en riep de ober om af te rekenen.

Ook mijn collega rekende gelijk bij de ober af en wilde opstaan. Ik wilde eigenlijk blijven zitten, bang dat ze de knobbel in mijn broek zou zien. Maar ze hield aan, ze had haast. Door de spanning werd mijn knobbel alleen maar weer harder. Toen stond ik toch maar op in de hoop dat ze het niet zou zien. Ik liet wel mijn kaartje stiekum op de tafel achter. Misschien dat de vrouw het zou zien en zou meenemen.

Of de collega mijn knobbel gezien heeft? Ik weet het niet, maar toen we terugliepen vermeed ze wel om mij aan te kijken.